-Copy-1.png)
Η ανακάλυψη της ινσουλίνης στις αρχές της δεκαετίας του 1920, εγκαινίασε μια νέα εποχή της θεραπείας του διαβήτη. Η ινσουλίνη έκανε τους πολύ αδύνατους ασθενείς να ανακτήσουν βάρος και εξαφάνισε τη διαβητική γλυκοζουρία. Ακόμη και το διαβητικό κώμα, η άλλοτε θανατηφόρα κατάσταση, μπορούσε να θεραπευτεί.
Τι συμπεριλάμβανε η φαρμακολογική θεραπεία στην προ-ινσουλίνη εποχή;
Στην προ-ινσουλίνης εποχή, η φαρμακολογική θεραπεία του σακχαρώδους διαβήτη συμπεριλαμβάνε ένα συνδυασμό αλκοόλ, οπιοειδών, αρσενικού, και βρωμιούχου καλίου. Πιο ισχυρή από τη φαρμακευτική αγωγή, όμως, ήταν η πλούσια σε λιπαρά, και χαμηλή σε υδατάνθρακες διατροφή.
Ποια η εκτίμηση του Frederick Allen για το διαβήτη;
Ο Frederick Allen ήταν ένας από τους πρώτους που εκτίμησαν ότι ο διαβήτης περιλαμβάνει τον ολικό μεταβολισμό και όχι μόνο τον μεταβολισμό των υδατανθράκων Ανέπτυξε μάλιστα ένα μοντέλο σε σκύλους, αφαιρώντας ολόκληρο τον παγκρεατικό ιστό. Η πλήρης αφαίρεση του παγκρέατος, είχε ως αποτέλεσμα τον μη ελεγχόμενο διαβήτη και τον θάνατο, ενώ τα σκυλιά που διατηρούσαν περισσότερο από το 20% του παγκρέατός τους δεν ανέπτυσσαν διαβήτη. Η τύχη εκείνων με παγκρεατεκτομή 80-90% εξαρτήθηκε από το τι έτρωγαν Όταν τα σκυλιά αυτά ταΐστηκαν με διατροφή πλούσια σε υδατάνθρακες, ανέπτυξαν γλυκοζουρία. ενώ, όταν, τα ίδια ζώα ταΐστηκαν με υψηλή σε λιπαρά διατροφή, η γλυκοζουρία μειώθηκε ή εξαφανίστηκε εντελώς.
Τι εφάρμοσε στους ανθρώπους;
Στους ανθρώπους, εφάρμοσε τα εξής: Αρχικά τους είχε σε ασιτία, μέχρι να εξαφανιστεί η γλυκοζουρία. Τότε, επανεισήγαγε σταδιακά τους υδατάνθρακες, μέσω πράσινων λαχανικών. Ξεκινούσε από τα 10γρ/ ημέρα και συνέχιζε μέχρι να βρεθεί ένα όριο στο οποίο εμφάνιζαν γλυκοζουρία. Η ποσότητα των υδατανθράκων, πριν την εμφάνιση γλυκοζουρίας, θεωρείτο η βέλτιστη ποσότητα. Αυτό το επίπεδο διατηρείτο, και στη συνέχεια προστίθετο στη διατροφή πρωτεΐνη, ξεκινώντας από 1 έως 1,5 g πρωτεΐνης /ημέρα, έως ότου να βρεθεί το όριο γλυκοζουρίας για το συνδυασμό υδατανθράκων και πρωτεΐνης. Τέλος, προσθέτονταν το λίπος παρέχοντας τις θερμίδες που είναι απαραίτητες για την αύξηση ή τη διατήρηση του σωματικού βάρους. Το λίπος φάνηκε να έχει μικρή επίδραση στην γλυκοζουρία. Σε ορισμένους ασθενείς, συστηνόταν μια ημέρα ασιτίας, σε εβδομαδιαία βάση. Ο Allen κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στα άτομα με διαβήτη θα πρέπει να δίνονται τόσα τρόφιμα, ώστε να επιβιώσουν με όσο το δυνατόν ελάχιστη περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες, δημιουργώντας έτσι το σχήμα της πείνας. Αν και οι ενήλικες τα πήγαν καλά με αυτό το σχήμα, τα παιδιά δεν τα κατάφερναν το ίδιο καλά, καθώς η κατάστασή τους κυμαινόταν μεταξύ θανάτου από διαβήτη και θανάτου από την πείνα.
Η άποψη του Joslin Proctor για το διαβήτη
Η μητέρα του γιατρού Joslin Proctor ανέπτυξε συμπτώματα του διαβήτη. Το βάρος της είχε πέσει στα 73 kg από τα 84 kg (ΔΜΣ 32 kg/m2), και έχανε περίπου 60 g γλυκόζης ανά ημέρα στα ούρα της. Ο Joslin εξαίρεσε τους υδατάνθρακες από τη διατροφή της, μέχρι τα ούρα να γίνουν ελεύθερα γλυκόζης, και, στη συνέχεια, τους επανέφερε σταδιακά, μέχρι να εμφανιστεί γλυκοζουρία. Για τα υπόλοιπα 14 χρόνια της ζωής της, κατανάλωνε 40-75 γραμμάρια υδατανθράκων καθημερινά, ενώ κάλυπτε τις περισσότερες από τις υπόλοιπες ενεργειακές της ανάγκες από 150g λίπους. Οι συστάσεις του Joslin ήταν παρόμοιες με εκείνες του Allen, και αποτελούνταν από 70% λίπος, 10% υδατάνθρακες. Ο Joslin αναφερόταν προσεκτικά στα τρόφιμα που περιείχαν υδατάνθρακες και συμβούλευε τους ασθενείς να τρώνε μόνο λαχανικά, με λιγότερο από 5% περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες. Τέτοια λαχανικά περιελάμβαναν, για παράδειγμα μαρούλι, αγγούρια, σπανάκι, σπαράγγια, αντίδια και μανιτάρια.
«Οι άτυχοι διαβητικοί» έπρεπε να καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες πράσινων λαχανικών με μαργαρίνη. Οι παλάμες των χεριών τους ήταν συνήθως κίτρινες, επειδή δεν μπορούσαν να μετατρέψουν σε βιταμίνη Α, όλη την καροτίνη που λάμβαναν.
«Η Δίαιτα του Μίσιγκαν»
Άλλοι ερευνητές ασχολήθηκαν με δίαιτες παρόμοιες με εκείνες των Allen και Joslin. Μια από αυτές, γνωστή ως «η Δίαιτα του Μίσιγκαν», αναπτύχθηκε από τους Νιούμπεργκ και Marsh (1920). Η μέθοδος διαφέρει, διότι δεν είχε περίοδο της ασιτίας, και προϋπέθετε εξατομίκευση των αναγκών σε μακροθρεπτικά συστατικά. Η αρχική θεραπεία περιελάμβανε 900 και 1.000 θερμίδες /ημέρα, με 90 γραμμάρια λίπους, 10 g πρωτεΐνης, και 14 g υδατάνθρακες για μία έως δύο εβδομάδες μέχρι να σταματήσει η γλυκοζουρία. Στη συνέχεια, οι θερμίδες αυξάνονταν σε 1.400 θερμίδες / ημέρα, με 140 g λίπους, 28 g πρωτεΐνη, και 15-20 g υδατάνθρακες.
Συμπερασματικά
Όσο τρομερές και αν ήταν, οι προ-ινσουλίνης δίαιτες παρέτειναν τη ζωή των διαβητικών. Οι προμήθειες της ινσουλίνης ήταν περιορισμένες (και ακριβές), για μερικά χρόνια μετά την ανακάλυψή της και το σχήμα της «πείνας» βοήθησε πολλούς ανθρώπους να μείνουν ζωντανοί μέχρι η ινσουλίνη να βγει σε πλήρη παραγωγή.