Η σχέση με του σακχαρώδη διαβήτη με τις αλλοιώσεις των μικρών αγγείων (μικροαγγειοπάθεια) είναι σαφής και σχεδόν παθογνωμονική. Ότι αφορά την μικροαγγειοπάθεια και συγκεκριμένα από τη μελέτη του Framingham προκύπτει ότι η συχνότητα της Στεφανιαίας Νόσου είναι διπλάσια στους διαβητικούς, τόσο στους άνδρεας και τις γυναίκες, το ίδιο δε συμβαίνει και για τα αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια ενώ για την περιφερική αγγειοπάθεια, με κριτήριο τη διαλείπουσα χωλότητα , η συχνότητα στους διαβητικούς είναι 5-7 φορές μεγαλύτερη. Η νοσηρότητα από Στεφανιαία Νόσο είναι 2-4 φορές συχνότερη στους διαβητικούς σε σύγκριση με μη διαβητικά άτομα και αυτό οφείλεται με την αντίσταση στην ινσουλίνη και την υπερινσουλιναιμία παρά με την υπεργλυκαιμία. Μπορεί άραγε η άσκηση να δράσει προληπτικά στην προσφυγή εκδήλωσης παθήσεων της καρδιάς και μάλιστα αυτής που πλήττει κυρίως ανθρώπους μετά την ηλικία των 40 ετών και λέγεται στεφανιαία καρδιοπάθεια;
Επιδημιολογικές μελέτες έδειξαν ότι η άσκηση προφυλάσσει τα διαβητικά άτομα από στεφανιαία καρδιοπάθεια και η ευεργετική αυτή επίδραση είναι πιο εμφανής στους άνδρες απ’ ότι στις γυναίκες. Ο μηχανισμός μέσω του οποίου η άσκηση προστατεύει την καρδιά είναι σύνθετος. Έτσι πέρα από ευνοϊκή επίδραση στη ρύθμιση της γλυκαιμίας και τη μείωση της παχυσαρκίας, ιδιαίτερα στην περιοχή της κοιλιάς (σπλαχνικό λίπος) η σωματική άσκηση βελτιώνει τα λιπίδια του αίματος. Συγκεκριμένα παρατηρήθηκε μείωση των τριγλυκεριδίων LDL και της χοληστερόλης (μικρά και πυκνά κλάσματα) που θεωρούνται αθηρωγόνα. Επιπλέον η άσκηση έδειξε να παρουσιάζει αύξηση της HDL χοληστερόλης που ως γνωστό προφυλάσσει τα αγγεία από την ασρτηριοσκλήρυνση. Τονίζεται ξανά ότι τα ευεργετικά αυτά αποτελέσματα γίνονται ορατά και μόνιμα όταν ο διαβητικός συνειδητοποιήσει ότι η άσκηση είναι καθημερινά του μέλημα.