Σακχαρώδης Διαβήτης και Σωματική Άσκηση

Κατά τη διάρκειας της άσκησης η ολική σωματική κατανάλωση Ο2 μπορεί να αυξηθεί ακόμα και 20 φορές , ενώ ακόμα μεγαλύτερες αυξήσεις μπορεί να συμβούν στους ασκούμενους μύες. Κάτω από αυτές τις περιστάσεις για να αντιμετωπίσουν τις ενεργειακές ανάγκες τους οι σκελετικοί μύες χρησιμοποιούν τις εφεδρείες του σε γλυκογόνο και τριγλυκερίδια καθώς επίσης και ελεύθερα λιπαρά οξέα (προερχόμενα από τον μεταβολισμό των τριγλυκεριδίων του λιπώδους ιστού) και γλυκόζη παραγόμενη από το ήπαρ. Για να προστατευτεί η δε λειτουργία του κεντρικού νευρικού συστήματος , τα επίπεδα σακχάρου αίματος κατά την διάρκεια της άσκηση παραμένουν σε αξιοσημείωτο βαθμό ικανοποιητικά. Κατ΄αυτόν τον τρόπο υπογλυκαιμία σπάνια συμβαίνει σε μη διαβητικά άτομα. Οι μεταβολικές προσαρμογές οι οποίες διασφαλίζουν αυτήν την ευγλυκαιμία επιτελούνται κυρίως δια μέσου ορμονικών αλλαγών. Έτσι η μείωση της ινσουλίνης του πλάσματος και η αυξημένη παρουσία της γλυκαγόνης φαίνεται να είναι αναγκαίες συνθήκες για την πρώιμη αύξηση της ηπατικής παραγωγής γλυκόζης κατά την διάρκεια της άσκησης ενώ οι αυξήσεις της γλυκογόνης και των κατεχολαμινών του πλάσματος παίζουν σημαντικό ρόλο κατά την διάρκεια της παρατεταμένης άσκησης. Αυτές οι ορμονικές προσαρμογές είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθούν στα ινσουλινοανεπαρκη άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1. Σαν συνέπεια της μειωμένης ινσουλιναιμίας – λόγω ανεπάρκειας θεραπείας – παρατηρείται υπερβολική έκκριση αντιινσουλινικών ορμονών κατά την διάρκεια της άσκησης με αποτέλεσμα  περαιτέρω αύξηση των ήδη υψηλών επιπέδων γλυκόζης και κετονοσωμάτων με κίνδυνο εξέλιξης προς διαβητική κετοξέωση. Αντίστροφα η παρουσία υψηλών επιπέδων ινσοσυλίνης οφειλόμενη στην υπερβολική εξωγενή χορήγηση ινσουλίνης μπορεί να εμποδίσει σημαντικά την αυξημένη κατά την άσκηση παραγωγή γλυκόζης και άλλων μεταβολικών υποστρωμάτων και να επισυμβεί υπογλυκαμία.

Παρόμοιες ορμονικές αλλαγές μπορεί να υπάρξουν και σε διαβητικούς τύπου 2 ινσουλινοθεραπευόμενους ή υποβαλλόμενους σε αγωγή με σουλφονυλουρίες. Πάντως γενικά η υπογλυκαιμία κατά την άσκηση είναι ένα πολύ μικρότερο πρόβλημα σε αυτή την κατηγορία διαβητικών. Ενώ η άσκηση στους διαβητικούς τύπου 2 μπορεί να βελτιώσει την ιστική ευαισθησία στην ινσουλίνη και να βοηθήσει στη μείωση του σακχάρου αίματος στα φυσιολογικά επίπεδα.