Το να «ξεφύγει» κανείς από την καθιστική ζωή δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Οι περισσότεροι υπάλληλοι γραφείου για παράδειγμα συνήθως κάθονται όλη την ημέρα λόγω της εργασίας τους και έτσι έχουν τη δυνατότητα να ασκηθούν στο ρεπό, στην άδεια τους ή στον ελεύθερο τους χρόνο. Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν οτι η φυσική δραστηριότητα και η τακτική άσκηση, αποτελούν σημαντικούς παράγοντες για την απώλεια βάρους και τη βέλτιστη υγεία. Αυτό που μερικοί άνθρωποι δε συνειδητοποιούν είναι ότι η σωματική αδράνεια – καθιστική ζωή θεωρείται παράγοντας κινδύνου για διάφορες ασθένειες και παθήσεις.
Αυτό που γνωρίζαμε εδώ και πολλά χρόνια σχετικά με την διατροφική αγωγή του ασθενούς με σακχαρώδη διαβήτη, ήταν ότι προτεραιότητά μας ήταν να τροποποιήσουμε την διατροφική συμπεριφορά του ασθενούς, συμβάλλοντας στην μείωση της ενεργειακής πρόσληψης, όπου υπήρχε ανάγκη. Ο στόχος ήταν η βελτίωση των τιμών της γλυκόζης, η βελτίωση της δυσλιπιδαιμίας και της υπέρτασης, καθώς ο διαβήτης συμβάλλει αρνητικά στην νοσηρότητα και τη θνησιμότητα που σχετίζεται με τα καρδιαγγειακά νοσήματα.
Η δυσκοιλιότητα είναι ένα σύμπτωμα τόσο συχνό... όσο και ο πληθυσμός της χώρας, αφού όλοι κάποια στιγμή της ζωής τους είναι πιθανό να την αντιμετωπίσουν! Συνήθως είναι περιστασιακή, πράγμα που σημαίνει ότι θα εμφανιστεί για σύντομο χρονικό διάστημα και υπάρχουν πολλοί τρόποι για να την αντιμετωπίσεις. Απασχολεί άτομα όλων των ηλικιών, ωστόσο πιο συχνά την εμφανίζουν οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι.
Κατά την παιδική μας ηλικία, οι περισσότεροι από εμάς θυμόμαστε να μας λένε ότι δεν πρέπει να τρώμε ανάμεσα στα γεύματα, για να «μην μας κοπεί η όρεξη». Έτσι τα 3 γεύματα την ημέρα (πρωινό, μεσημεριανό γεύμα και δείπνο) αποτελούσαν και αποτελούν τρόπο ζωής. Μία νέα θεωρία έρχεται στο προσκήνιο για να καταρρίψει τον μύθο των τριών γευμάτων μέσα στην ημέρα, η θεωρία των 6 (μικρών και συχνών) γευμάτων.
Ο καρκίνος είναι μία από τις πιο συχνές ασθένειες της εποχής μας και, μαζί με τα καρδιαγγειακά νοσήματα, ευθύνεται για τους περισσότερους θανάτους παγκοσμίως. Τις τελευταίες δεκαετίες αναγνωρίζεται ο ρόλος της διατροφής τόσο στην ανάπτυξη καρκινικών όγκων όσο και στη διαχείριση συμπτωμάτων κατά τη διάγνωση και μετά τη θεραπεία.
Κάθε άνθρωπος γεννιέται με τους ιδανικούς ρυθμιστικούς μηχανισμούς. Το βρέφος τρώει μόνο όταν πεινάει και σταματάει να τρώει μόλις νιώσει ικανοποίηση και κορεσμό. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται ενστικτώδης ή ενδογενώς ρυθμιζόμενη κατανάλωση τροφής. Έτσι ακριβώς πρέπει να γίνεται η κατανάλωση φαγητού από τον καθέναν που επιδιώκει ένα υγιές και σταθερό βάρος.
Γυναικομαστία Πέμπτη, 20 Δεκεμβρίου 2018 Για κάποιους άνδρες, η έκθεση του σώματός τους, προκαλεί ντροπή και αμηχανία, λόγω της εμφάνισης του στήθους τους. Όλοι οι άντρες έχουν αδένα μαστού, άλλοι μικρότερο και άλλοι μεγαλύτερο. Γυναικομαστία υπάρχει όταν ο ένας ή και οι δύο αντρικοί μαστοί είναι υπερανεπτυγμένοι. Η υπερτροφία μπορεί να αφορά τον μαζικό αδένα, το λίπος ή/και το δέρμα. Μπορεί να παρουσιαστεί σε οποιαδήποτε ηλικία και να οφείλεται σε κληρονομικά αίτια ή πιο σπάνια να οφείλεται σε ορμονικές διαταραχές και παθολογικές καταστάσεις.
Σε λίγο αρχίζει η περίοδος των Χριστουγέννων που όλοι με λαχτάρα περιμένουμε. Έφτασαν, λοιπόν, οι μέρες των Χριστουγέννων και εκτός από τα δώρα που θα γεμίσει το δέντρο μας, θα γεμίσει και με πολλά γλυκά το στομάχι μας...Τα πιο γνωστά χριστουγεννιάτικα γλυκά είναι τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες. Μελομακάρονα και Κουραμπιέδες τρώνε τα μουστάκια τους στον πιο αστείο πόλεμο του κόσμου.
Ο Σακχαρώδης Διαβήτης αποτελεί μια μεταβολική νόσο με κύριο γνώρισμα τα υψηλά επίπεδα γλυκόζης του αίματος. Προκαλείται λόγω διαταραχής της έκκρισης της ινσουλίνης ή της δράσης αυτής και έχει ως αποτέλεσμα το μη φυσιολογικό μεταβολισμό των υδατανθράκων, των λιπών και των πρωτεϊνών. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι σχεδόν 30% των ασθενών που έχουν προσβληθεί από διαβήτη δεν το γνωρίζουν.
Ο πόνος που συνήθως ακολουθεί τους τραυματισμούς ή τις παθήσεις μπορεί να διαταράξει τη λειτουργικότητα του ατόμου στα επίπεδα της φυσιολογίας του οργανισμού, σε ψυχολογικό, κοινωνικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο. Συνεπώς η προσέγγιση του πόνου οφείλει να είναι πολυπαραγοντική, δίνοντας σημασία σε όλες τις προαναφερθείσες πτυχές και κυρίως στη λειτουργική ικανότητα του πάσχοντος που μειώνεται λόγω του πόνου.
